شاعر و فرشته اي با هم دوست شدند.فرشته پري به شاعر داد و شاعر ، شعري به فرشته. شاعر پر فرشته را لاي دفتر شعرش گذاشت و شعرهايش بوي آسمان گرفت و فرشته شعر شاعر را زمزمه کرد و دهانش مزه عشق گرفت. خدا گفت : ديگر تمام شد.ديگر زندگي براي هر دوتان دشوار مي شود.زيرا شاعري که بوي آسمان را بشنود، زمين برايش کوچک است و فرشته اي که مزه عشق را بچشد، آسمان برايش تنگ ..
دلا شبها نمی نالی به زاری؟!!!!!!!!!
سر راحت به بالین می گذاری؟!!!!!!!
تو صاحب درد بودی!
ناله سر کن ، ناله سر کن!
خبر از درد بی دردی نداری
بنال ای دل که رنجت ، شادمانیست
بمیر ای دل که مرگت ، زندگانیست
دلی خواهم که از او درد خیزد
بسوزد ، عشق ورزد ، اشک ریزد
حریم دل http://nasimemasiha.blogfa.com
بشنو این ناله ی شبانه ی من
ناسزا کرده او روانه ی من
تا ابد حکمران فرداها
میدهد بوی غم ترانه ی من
قسمتم تا کی و کجا مردن
پیر شد حس نو جوانه ی من
می کشد نقطه ی امید مرا
شب سیه کرده اشیانه ی من
فاتحان زمین به غفلت و خواب
کهنه شد درد عارفانه ی من
فصل زرد زمین و فرطه ی شور
زخمه زد ترس بی بهانه ی من
می زند بانگ شوم تنهايی
یخ زد این قلب کودکانه ی من ...
مریم چراغی
ناله ی شبانه ی من