نیمه شب بود و غمی تازه نفس                            ره خوابم زد و ماندم بیدار

ریخت از پرتو لغزنده شمع                                سایه ی دسته گلی بر دیوار

همه گل بود ولی روح نداشت                           سایه ای مضطرب و لرزان بود

چهره ای سرد و غم انگیز و سیاه                            گوئیا مرده سر گردان بود

شمع خاموش  شد از سایه ی باد                         اثر از سایه به دیوار نماند

کس نپرسید کجا رفت ؟ که بود ؟                       که دمی چند در اینجا گذراند

این منم خسته در این کلبه تنگ                      جسم درمانده ام از روح جداست

من اگر سایه ی خویشم یارب                      روح آواره ی من کیست ؟ کجاست ؟