ناله هاي شبانه

نیمه های شب و سرمای شدید

گوش شب ناله ای از دور شنید

دل به درد آمده ای  ـ می نالید

دست بر پشت و کمر می مالید

گاهی از درد به خود می پیچید

گاه از پرده ی دل ـ  ناله کشید

مگر  این  بود  زن   حامله ای

بی پرستاری   و بی  قابله ای

درد زا  ـ بر کمرش سخت گرفت

پشت و پهلو ی و را  ـ  درد گرفت

گویی از خون جگر ـ لخت گرفت

نیمه شب سوی حرم رخت گرفت

جان پناه خوشی از بخت گرفت

پرده ی کعبه در آن وقت گرفت

تا مگر ـ پرده  ز  کارش  گیرد

دست  حق  آید و ـ  بارش  گیرد

گفت ای با خبر از ـ راز دلم

ای خدای من و ـ دمساز دلم

مهر تو ـ بارقه انداز دلم

بر سر کوی تو ـ پرواز دلم

شنوی  از  کرم  آواز  دلم

دست تو ـ  پرده زن ساز دلم

سهل کن عارضه ی مشکل من

بار برد ار ـ ز روی دل من

در پناه حرمت آمده ام

به امید کرمت آمده ام

بر در محترمت آمده ام

به بساط نعمت آمده ام

خسته از بار غمت آمده ام

شرح غم  ـ تا دهمت آمده ام

شب تاریک مرا روشن کن

سهل بر من ـ خطر زادن کن

من که نه ماهه زن حامله ام

بی پرستارم و ـ بی قابله ام

درد افکنده بتن ـ  زلزله ام

تنگ شد از غم دل  ـ حوصله ام

در دل افکند  چنین  ولوله ام

مگر از درد ـ تو سازی یله ام

زایمان را ـ تو بمن آسان کن

درد سنگین مرا  ـ درمان کن

زآسمان ِ کوکب بختش پر زد

بر دل ظلمت شب ـ  آذر زد

چون هما ـ بر سر کعبه پر زد

چتر نوری  سر آن  مادر  زد

وه چه فال خوشی آن اختر زد

پیک اقبال ـ  رسید و در زد

قدمش گفت  : مبارک بادا

بر  سرش  تاج  تبارک  بادا

نغمه مرغ سحر ـ  از یک سو

شادی رکن و حجر از یک سو

کعبه در رقص نگر ـ از یک سو

بانگ تکبیر پسر ـ از یکسو

مادرش کرده ببر ـ از یک سو

نشر آن تازه خبر ـ از یک سو

همه گفتند: علی آمده است

مظهر  لم  یزلی  آمده  است

فاطمه بنت اسد ـ شیری زاد

شیر  غران  جهانگیری  زاد

دست بر قبضه ی شمشیری زاد

عقل کل  ـ صاحب تدبیری زاد

پور  آورد  ـ ولی  پیری زاد

بهر مردان خدا ـ  میری زاد

آری آن میر ـ امیر عرب است

شیر یزدان و خدای ادب است

شد برون  فاطمه از خانه ی عشق

مست و مخمور  ـ ز پیمانه عشق

شمع حق را  شده  پروانه  عشق

میکند  فخر  ـ به  دردانه ی  عشق

بردش  جانب  کاشانه   عشق

بوسه زن ـ  بر لب جانانه ی عشق

تا  مگر  غنچه ی  لب  باز  کند

معجز  عیسوی  آغاز  کند

جشن فرخنده میلاد علی ست

دل ما خوش  همه با یاد علی ست

کعبه زایشگه آباد علی ست

حرم حق دل آباد علی ست

خلق را چشم به امداد علی ست

دل ما شاد به ارشاد علی ست

چشم ما روشن از این مولود است

 بر همه عید علی مسعود است   

مبدا خلق ؛ وجود علی است

هستی و بود ؛ ز بود علی است

هر چه بینیم  ؛ نمود علی است

خلق ؛ محتارج  به  جود علی است

مرغ حق ؛ گرم سرود علی است

اسجدوا ؛ رمز سجود علی است

ظاهرا ؛  آدم اگر  مسجود است

با طنا ؛ سجده  بدین مولود است

کشتی بحر نجا تست ؛ علی

چشمه آب حیا تست ؛ علی

اصل خیر و برکا تست ؛ علی

معنی  صوم و صلاتست ؛ علی

چه رفیع الدرجا تست ؛ علی

جمع اضداد صفا تست ؛ علی

ها علی بشر و کیف بشر

ربه فیه تجلی و ظهر

چهارده قرن تمام ست علی

بر همه خلق امام ست علی

صاحب کوثر و جام ست علی

شهره خاص و عوام ست علی

 مهر بام و مه شام ست علی

من چه گویم ؛ که بنام ست علی

نام او ؛ نام خدای ازلی است

اسم اعظم به خدا نام علی است

یا علی دست من و دامن تو

چشم دارم ؛ برخ  روشن تو

خوشه چینم ؛ به سر خرمن تو

سرمه ام خاک سم توسن تو

حرم عشق بود ؛ مدفن تو

آرزوی دل من ؛ دیدن تو

نا امیدم مکن از درگاهت

نظری کن به فقیر راهت

مرتضی فخرایی